நாகர்கோவில்காரர்களும் நவீன இலக்கியமும்

முதலில் ஒரு சிறு விளக்கம். தமிழ் இலக்கியத்தைப் பொறுத்தவரை நான் ஒரு தொடக்கநிலை வாசகன் மட்டுமே. இலக்கிய விவாதங்களில் பங்கேற்பதற்கான பயிற்சியோ புரிதலோ எனக்கில்லை. இருந்தாலும் நான் படிக்கும் நூல்களைப் பற்றிய என் எண்ணங்கள் இப்பதிவுகளில் இடம்பெறக்கூடும். தவறுகள் இருப்பின் இலக்கிய உஸ்தாதுகள் பொறுத்தருள்வார்களாக.

எண்பதுகளின் பிற்பாதியில் நாகர்கோவிலிலிருந்துப் புறப்பட்டுப்போய் சென்னை பள்ளியொன்றில் விடுதியில் தங்கிப் படிக்கத் தொடங்கியபோது நிறையப் புது அனுபவங்கள். அதில் ஒன்று என் பேச்சுமொழியும் உச்சரிப்பும் கேலிக்குள்ளானது. சென்னைப் பையன்கள் நான் பேசுவது தமிழே அல்ல என்றார்கள். ஒருமுறை வழியை மறித்துக்கொண்டிருந்த ஒரு சக மாணவனிடம் "கொஞ்சம் நீங்கு" என்றதும், அவன் சற்று நேரம் மலங்க மலங்க விழித்துவிட்டு "ஓ, மூவ் பண்ண சொல்றியா?" என்று 'தமிழில்' திருப்பிக் கேட்டதும் இன்றும் நினைவிருக்கிறது. சென்னைக்காரர்கள் பேசுவதைவிட குமரி மாவட்டத்தவர் தமிழை சரியாகவே பேசுகிறார்கள் என்றும் பழந்தமிழ் இலக்கியங்களில் உள்ள பல சொற்கள் எங்கள் அன்றாட பேச்சுவழக்கில் இருப்பதையும் சுட்டிக்காட்ட நான் மேற்கொண்ட முயற்சிகள் படுதோல்வியடைந்தன. தமிழ்ப் பாடத்தில் முதலாவதாக வந்தும் இந்த நிலை மாறவில்லை. ஏதோ கொஞ்சம் தமிழ் தெரிந்த ஒரு மலையாளி என்பதே பொதுவான எண்ணமாக இருந்தது.

ஒரு பத்து பதினைந்து ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வரை (இப்போதைய நிலைமை வேறு) தமிழ்நாட்டின் மற்ற பகுதிகளுக்குப் படிக்கவோ வேலைக்காகவோ போகும் குமரி மாவட்டத்துக்காரர்கள் 'மலையாளிகள்' என முத்திரைக் குத்தப்படுவது வெகு சகஜம். கடந்த இருபத்தைந்து ஆண்டுகளாக சென்னையில் வாழும், மலையாளத்தில் பிழையின்றி ஒரு வாக்கியம் கூடப் பேசத்தெரியாத என் உறவினர் ஒருவரை அவரது தெருவாசிகள் 'மலையாளத்தம்மா' என்று தான் அழைக்கிறார்கள். நாகர்கோவில் எஸ். கிருஷ்ணனை திருமணம் செய்ய மதுரம் முடிவெடுத்தபோது அவரது தாயார் எச்சரித்தாராம் "அவன் மலையாளத்தான். மந்திரம் போட்டிருவான் ஜாக்கிரதை!".

சில ஆண்டுகளுக்கு முன் ஒருமுறை குமுதத்தில் (அப்போதெல்லாம் தமிழில் என் வாசிப்பு பெரும்பாலும் குமுதம், விகடன் என்ற அளவிலேயே இருந்தது) கேள்வி-பதில் பகுதியை மேய்ந்துக்கொண்டிருந்தப்போது ஒரு பதில் வழக்கமான 'அரசு'த்தனங்களையும் தாண்டி அபத்தமாகப் பட்டது. குமுதத்தில் இலக்கியத்தரமான படைப்புகள் ஏன் வெளியாவதில்லை என்பது போன்ற ஒரு கேள்விக்கு அரசுவின் பதில் "உங்களுக்கு சொந்த ஊர் நாகர்கோவிலா?" என்றிருந்தது. சிறிதுகாலம் கழித்து ஒரு புத்தகத்தை வாசித்துக் கொண்டிருந்தப்போது தான் அந்த எள்ளலின் பொருள் விளங்கியது. அது சாகித்ய அகாடமி வெளியிட்டிருந்த "நவீனத் தமிழ் சிறுகதைகள்" என்றத் தொகுப்பு. கடந்த நாற்பது வருடங்களாகத் தமிழில் எழுதியவர்களில் முக்கியமான முப்பத்தைந்துப் பேரைத் தேர்ந்தெடுத்து ஆளுக்கு ஒரு சிறுகதை விகிதம் தொகுத்திருந்தார்கள். ஆசிரியர் குறிப்புப் பக்கங்களைப் புரட்டியபோது குறைந்தது ஏழுபேராவது குமரி மாவட்டத்தவர் எனபது தெரிந்தது. சுந்தர ராமசாமி, ஜெயமோகன், நாஞ்சில் நாடன், தோப்பில் மீரான் போன்ற எனக்குக் கொஞ்சம் அறிமுகமானப் பெயர்களைத் தவிர நான் அதுவரை அறிந்திராத சிலரும் அப்பட்டியலில் இருந்தார்கள். தமிழக மக்கட்தொகையில் இரண்டு விழுக்காடே உள்ள, மலையாளிகளென முத்திரையிடப்பட்ட இந்த மாவட்டத்தினர் மத்தியில் ஒப்புநோக்க இத்தனை அங்கீகரிக்கப்பட்ட தமிழ் எழுத்தாளர்கள் இருப்பது கொஞ்சம் வியப்பை ஏற்படுத்தியது.

உண்மையில் இதில் ஆச்சரியம் ஏதும் இல்லையென்று தான் சொல்ல வேண்டும். குமரி மாவட்டம் கல்வியறிவில் தமிழகத்திலேயே முதலாவதாக இருப்பது எங்கள் ஊர்காரர்கள் வாய்ப்புக் கிடைக்கும் போதெல்லாம் தம்பட்டம் அடிக்கும் ஒரு விஷயம். இதன் பின்னுள்ள காரணங்களும் ஏற்கனவே நன்கு அறியப்பட்டவை தான். மிகக் கடுமையான சமூக அடக்குமுறைகளையும், அவற்றுக்கெதிரான சமூக இயக்கங்களையும் நேரடிப் போராட்டங்களையும் கண்ட மாவட்டம் என்பதால் இங்கே பொதுவாக விழிப்புணர்வு சற்று அதிகம். அடித்தட்டு மக்களிடம் வாசிக்கும் பழக்கத்தை வளர்த்ததில் பொதுவுடைமைக் கட்சிகளுக்கு நிறைய பங்கு உண்டு. முற்போக்குச் சிந்தனையுடைய சில திருவிதாங்கூர் அரசர்களையும் / அரசிகளையும் காரணமாகச் சொல்லலாம். மாவட்டமெங்கும் நிறைந்துள்ள கிறிஸ்தவக் கல்வி நிறுவனங்களுக்கும் கல்வி வளர்ச்சியில், குறிப்பாக பெண்கள் கல்வியில், முக்கிய பங்கு உண்டு.

குமரிமாவட்டத்தில் கல்வியும் இலக்கியமும் செழிக்கிறதென்றால் அதற்கு மேற்படி காரணங்களுக்கு நிகரான இன்னொன்று இங்குள்ள செழிப்பான நிலப்பரப்பு என்று எனக்குத் தோன்றுகிறது. மதுரையிலிருந்து நாகர்கோவிலை நோக்கி பேருந்தில் பயணம் செய்யும்போது முதல் நான்கு மணி நேரங்களுக்கு காணக் கிட்டும் வறண்ட வானம் பார்த்த பூமியில் ஆங்காங்கே சில ஒற்றைப் பனைகளையும் முட்செடிகளையும் தவிர்த்து வேறு தாவரங்களையோ நீர்நிலைகளையோ காண்பது அரிது. ஆனால் குமரி மாவட்ட எல்லையான ஆரல்வாய்மொழி கணவாயைத் தாண்டியவுடன் வயல்கள், வாழைமரங்கள், குளங்கள் என திடீரென நிலக்காட்சியில் ஏற்படும் மாற்றம் பிரமிப்பூட்டக்கூடியது. குறிஞ்சி, முல்லை, மருதம் நெய்தல் என்று நால்வகை நிலங்களும் குமரி மாவட்டத்தில் உண்டு. செழிப்பான நிலத்தில் தான் கலையும் நாகரிகமும் வளரும் என்று படிப்பித்த நதிக்கரை நாகரிகம் பற்றிய பள்ளிப்பாடம் நினைவுக்கு வருகிறது. தமிழ்நாட்டில் இலக்கியத்திலும், இசையிலும் ஏனையக் கலைகளிலும் சாதனைப் புரிந்தவர்களில் ஒப்புநோக்க அதிகமானவர்கள் காவிரிக்கரைக்காரர்கள் என்பது கவனிக்கக்கூடியதாக இருக்கிறது.